“Ik dronk altijd al veel alcohol. Toen ik een jaar of tien, elf was nam ik met een vriendje een proefmonster brandewijn. We vonden het allebei heel lekker. Vanaf mijn vijftiende ging ik wekelijks uit, waarbij met vrienden veel werd gedronken. Later kwam er cocaïne bij.” Peter belandde in een moeilijke relatie en een vechtscheiding. “Ik voelde me zo klote, dat ik dacht ik ga weer eens coke halen. Vond op dat moment echt dat ik dat nodig had om me weer eens lekker te voelen. Ik ging steeds meer gebruiken, heb veel geld geleend, dat was in die tijd heel makkelijk, als je €20.000 wilde lenen, werd er vanuit de bank vaak een hoger aanbod gedaan, omdat dat qua rente beter zou zijn. Ik kocht grotere hoeveelheden, met de gedachte dat ik daar ook langer mee kon doen. Het tegenovergestelde was echter een feit, ik ging alleen maar meer gebruiken. En daarnaast veel drank er bij.” Uiteindelijk had hij bijna een ton schuld en moest noodgedwongen stoppen met cocaïne omdat hij het niet meer kon betalen.

'Ik ben met patiënten begonnen met een loopgroep. Ik probeer mensen daar om te leren gaan met hun grenzen. Hardlopen is heel therapeutisch, en het kost niks, nou ja een paar schoenen.' 
 

Van leefstijltraining bij Parnassia Groep naar opname in de kliniek

Peter werkte inmiddels zelf met daklozen en verslaafden wat een enigszins vreemde ervaring was. Met behulp van een vriendin, waar hij tijdelijk terechtkon, lukte het hem om af te kicken. Van de coke kon hij afblijven, maar hij begon weer te drinken, nadat een vriend van hem verongelukte. “Ik meldde me aan bij Parnassia en heb toen een leefstijltraining gedaan. Ondertussen bleef ik gewoon drinken, en bij Parnassia kreeg ik het advies om me op te laten nemen. Ik had inmiddels een nieuwe relatie. Mijn ouders en mijn vriendin waren er klaar mee, als ik me niet zou laten opnemen dan trokken ze hun handen van me af. Ik was bang alles te verliezen bij een opname, maar juist de mensen die ik bang was kwijt te raken wilden dat ik opgenomen zou worden. Ook de bedrijfsarts vond het een goed idee.”

Voor het eerst twee weken clean en nuchter in drieëntwintig jaar

In 2004 kwam hij eerst twee weken op de detox. “Het was voor het eerst in drieëntwintig jaar dat ik twee weken nuchter en clean was. Daarna ben ik drie maanden bij Mirage (het huidige Triora) geweest. Dit is een hele belangrijke tijd voor mij geweest. Na de kliniek ben ik weer terug gegaan naar mijn oude werk, ik bezocht meetings, ging trouwen, mijn zoon werd geboren, ik heb alle schulden afgelost.” Na anderhalf jaar belde Michel Odufré, directeur van Mirage, of hij er niets voor voelde om bij Mirage te komen werken. “Ik heb een sollicitatiegesprek gehad, maar merkte dat ik er nog niet klaar voor was. In 2008 had ik weer een gesprek, dat ging heel goed en toen ben ik begonnen als behandelaar bij Mirage. Ik heb drie jaar gewerkt en een hele leuke tijd gehad. Op een gegeven moment was ik toe aan een nieuwe uitdaging. Een vriendin belde van de opleiding, bij haar in het ACT team waren ze op zoek naar mensen, en ik ben daar aan de slag gegaan.“

Terug op het oude nest bij Triora

Maar het 'Mirage bloed' kroop toch waar het niet gaan kon. “Ik merkte toch dat ik wel graag weer terug zou gaan naar wat inmiddels Triora was. Ik heb Michel gebeld, heb gezegd wat ik graag zou willen. We hebben een heel fijn gesprek gehad en op de weg terug naar huis kreeg ik te horen dat ik was aangenomen. Ik ben in februari 2018 begonnen. Ik doe nu vooral de polikliniek in Rotterdam en Den Haag en ben met patiënten begonnen met een loopgroep. Ik probeer mensen daar om te leren gaan met hun grenzen. Hardlopen is heel therapeutisch, en het kost niks, nou ja een paar schoenen. In de nazorg in Rotterdam en Den Haag zie ik veel problemen waar ik zelf ook tegen aan ben gelopen. Ik vind het heel fijn om mensen daar bij te begeleiden.” Sinds zijn terugkeer merkt Peter wel een verschil tussen het oude Mirage en Triora. “Triora is veel gestructureerder. Bij Mirage was er weinig structuur, er kon van alles, dat was wel uniek, maar zo kan het niet meer. Het is veel groter geworden. En de patiënten zitten nu in hetzelfde gebouw als het personeel. Vroeger hadden de patiënten hun eigen huizen. Dat had ook wel wat. Maar ik denk dat de basis van de behandeling, de benadering van de patiënten hetzelfde is gebleven.”