Niet in de gelegenheid de video te bekijken? Hieronder staat de tekst.

Ben: Tijdens mijn studie was ik een band begonnen met een vriend van mij. En we hebben meegedaan aan een jazz concours. Toen we dat wonnen, zes maanden daarna speelde ik 200 keer per jaar in die band. En dat was natuurlijk de hort op: met het autootje door het land. En daarna kwam Europa erbij. En we speelden heel veel in Duitsland. En dat is natuurlijk gewoon feest. Dus het was ook een soort rock ’n roll eigenlijk. En daar hoorde de drank natuurlijk bij en alles erop en eraan.

En dat gaat eigenlijk prima totdat het op een gegeven moment natuurlijk een gewoonte wordt. En dan begint het. Voordat je het weet ben je tien jaar verder. En dan is het vaste prik en hoort het erbij.

En dan, voordat je het weet ben je weer tien jaar verder en dan heb je een probleem. Ik heb een hoop cd’s gemaakt. Maar er zijn wel periodes in mijn carrière dat, als ik die cd’s hoor, dat ik denk: Jezus, wat een narigheid.

En het is natuurlijk heel moeilijk, hè? Al mijn helden, dat waren natuurlijk gewoon drugsgebruikers. Ik kan er niet een opnoemen die dat niet is. Ik heb nooit een gezien dat spelen met vuur is. Ik ging natuurlijk niet gebruiken, omdat zij ook gebruikten. Zo was het niet. Maar het was natuurlijk wel een prima weerwoord om je alter ego de mond te snoeren.

Maar goed, dus al die dingetjes, die registreer je, hè? Dus je eigen fysieke teloorgang. Zeg maar, je disconnectie met je passie eigenlijk. Dat is toch gewoon iets ergs als je –

Ik bedoel, je bent natuurlijk ook alleen maar gericht op jezelf. Dus al je relaties, die werken niet: ik heb geloof ik zeven keer samengewoond in die periode. Ik begrijp ook waarom dat fout gaat.

En dan zie je je carrière zo versloppen. Lichamelijk ben je ook niet top (en dat voel je als geen ander door dat instrument: dat instrument is natuurlijk gewoon een enorme graadmeter), dus ik maakte de pleiter. Ik wilde in de ziektewet gaan. Eigenlijk heeft het een halfjaar geduurd. En dat was het hoogtepunt van mijn drankgebruik, de laatste zes maanden. En toen werd ik wakker.

Mijn vriendin, die was al dagen weg. Ik wist niet eens dat ze weg was: ik had een megakater. Want die katers, die worden zo verschrikkelijk heftig. Momenten dat je eigenlijk misschien wel denkt dat je dood gaat.

Ik was vaak zo dronken dat ik ’s nachts gewoon wakker schrok, omdat ik gewoon vergat te ademen. Dat ik in een voorstadium zat van een coma, een drankcoma. Dat je gewoon zo toxicated bent, zo onder invloed dat je autonomisch zenuwstelsel er gewoon mee ophoudt en dat ik ook niet mee durfde te slapen. Dat ik echt denk: Jezus.

En na een paar dagen (dat is natuurlijk verschrikkelijk); je krijgt allemaal een soort hele tremoren, zweetaanvallen en … Nou goed, je probeert het in ieder geval dan op eigen krachten te doen.

Ik zat naar de tv te kijken. Toen was er een programma van een Nederlandse cabaretier. En die vertelde dat verhaal dat hij naar een kliniek is gegaan. Nou, daar ben ik naartoe gegaan. Hij is in een detox.

Die kliniek, daar heb ik hele goede ervaringen en herinneringen aan. Ik ging er ook anders naartoe. Ik dacht van: nou kijk, ik moet het eigenlijk net zo doen zoals ik die muziek heb leren spelen. Kijk, al dat ge-doe het zelf, en altijd tegen jezelf zeggen van: “Joh, ik ben een speciaal geval en ik ga het lekker zo doen en …”

Ik heb muziek eigenlijk leren spelen en ik sta op het niveau waar ik sta door gewoon heel simpel te kijken naar iemand die het heel goed kan. Zo simpel is het. Het is natuurlijk niet zo simpel, maar de opdracht is vrij simpel.
Voor de rest stel je geen vragen. Geen maar en allemaal. Je doet geen concessies ten aanzien van … Geen compromissen, geen dubbele agenda’s. Geen van: “Nou, misschien later.” Open deurtjes en dit.

Nee, ik ga het gewoon zo doen. En ik houd mijn mond en ik doe het precies zoals dat had ik me voorgenomen. Dus zoals ik eigenlijk de muziek ook geleerd heb. Ik ga gewoon niet moeilijk doen. Ik doe gewoon – Ik luister gewoon naar de meester zeg maar.

Ik vond het eigenlijk gewoon prettig dat ik eigenlijk gewoon een soort reset kreeg in mijn normale gedrag. Dat gedrag, dat was natuurlijk gewoon gedeformeerd: de hele dag ging het alleen maar om mij. Ik moest dat spul hebben, of ik moest bijkomen, of ik was bezig. Dus je hebt een correctie nodig. Dus je bent eigenlijk gedeformeerd. En dat vond ik eigenlijk –

Dat zeggen ze dus niet, maar zo heb ik het ervaren dat ik daar op een gegeven moment zat dat ik denk van: ja, het wordt toch weer een beetje in de normale proporties, in de juiste verhoudingen. En dat ging eigenlijk spelenderwijs. 

Het is wel elke dag aanwezig. Want het is natuurlijk een chronisch ding, hè? Je moet je echt hoeden voor de schijnbare stabiliteit. Het is een ding waar je je bewust van moet zijn. Dus ik ben niet argeloos, laat ik het zo zeggen.

Ik geef al jarenlang les. Sommige mensen moeten daar natuurlijk aan wennen. Mijn collega’s vinden dat op zich prima. Die vinden het eigenlijk alleen maar leuk, want je bent gewoon het betere dude. Maar je komt weleens mensen tegen, die hebben – Je bent natuurlijk toch ex junk. En ik ben er ook heel open over. Dat vind ik ook een ding. Dat hoort er gewoon bij.

Dus aan alle kanten is het nog altijd om je heen. En ik vind het prima. Het is gewoon een transitie. Of, hoe noem je dat? Ik zit gewoon in een andere fase alleen. Ik ben helemaal 100 procent erbij. Het mooiste wat er is.
Dus, op een hele natuurlijke manier zoek ik mensen die bij me passen. Ik zoek situaties die bij me passen. Ergens op een terrasje gaan zitten in de zomer, daar heb ik ook niks te zoeken. Dat vind ik wel lekker. Nou, dan drink ik een bakje koffie en dan ben ik binnen een kwartier klaar, en dan ga ik wat doen.

Dus ik ben enorm productief, want ik heb gewoon – Ik verlies gewoon geen tijd eigenlijk. En dat is eigenlijk precies wat ik zocht, omdat ik gewoon haast heb. Ik heb natuurlijk t***** lang op pauze gestaan. Ik vind het wel welletjes.