Martin van Dijke maakt deel uit van het klinisch team en verzorgt daarnaast diverse facilitaire zaken bij Triora, maar was in het verleden ook patiënt bij Triora.
Daarvoor was hij al jarenlang ambulant in behandeling bij Brijder, werkte in de horeca en wilde in het weekend alcohol blijven drinken. Bij Brijder zeiden ze wel dat dit niet verstandig was, maar Martin kon zich een leven zonder alcohol niet voorstellen. “Op een gegeven moment kwam ik op een punt dat ik dacht ’ik wil dit niet meer’. Ik voelde dat ik mijn drankgebruik niet nog eens 20 jaar kon volhouden”. Toen werd hem gevraagd of Triora niet iets voor hem was. Een opname zag Martin eigenlijk niet zitten, maar hij ging toch akkoord.
Een warm welkom
Zo kwam hij bij Triora terecht. “Het was een warm welkom, maar toen begon het grote schrikken. Er werd verteld dat ik naar meetings moest. Ik wilde helemaal niet naar meetings, dat vond ik niks. Een Hogere Macht die je kon helpen om van je verslaving af te komen vond ik ook gek. Toen zei mijn behandelaar tijdens een voorstelrondje: ik ben Bert, ik ben verslaafd. Ik dacht, dat heb ik weer, een verslaafde therapeut.”
Mensen die al langer clean en nuchter zijn
Toen Martin tijdens een meeting iemand anders hoorde delen, begonnen wat dingen op hun plaats te vallen. “Het was een grote man met allemaal tatoeages. die zei ‘ik heb niks met Hogere Macht en dat hele programma vind ik grotendeels flauwekul. De reden dat ik hier ben is dat hier mensen zitten die al langer clean en nuchter zijn dan ik en ik ben zo nieuwsgierig hoe jullie dat voor elkaar krijgen’. Dat maakte veel indruk. Ik dacht: als hij zijn onzekerheid kan overwinnen, dan zou ik dat ook moeten kunnen.” Bij het exitgesprek vroeg verslavingsarts Han Luijkx: “Ga je een abstinent leven leiden?” Ik zei: “ik weet het niet, ik kan me niet voorstellen dat ik een jaar nuchter blijf.”
“Ik wilde graag werken op de plek waar ik mijn herstel gevonden heb, waar mijn leven een doorstart mocht maken”
Alles moet anders
Maar het lukte Martin wel, hij vond een sponsor en een thuismeeting, ging onder het motto ‘alles moet anders’ zijn huis opknappen en begon zelfs met de opleiding MMZ-BGE voor begeleider in de GGZ met ervaringsdeskundigheid en liep stage bij De Regenboog Groep in Amsterdam. “Ik woon in IJmuiden, en moest dan één dag naar Rotterdam voor de opleiding en drie dagen naar Amsterdam voor mijn stage. Als je dat vroeger gezegd had, had ik je voor gek verklaard”. Hij krijgt zelfs een baan aangeboden bij De Regenboog Groep. Maar na een (zeer) korte tijd daar werkzaam te zijn geweest, merkte hij dat daar niet zijn hart lag.
Mensen het gevoel geven dat ze welkom zijn
“Uiteindelijk heb ik toen bij Triora geïnformeerd of ik daar iets kon doen. Er was geen vacature voor behandelaar, maar er waren wel facilitaire werkzaamheden die gedaan moesten worden. Meer dan een 0-urencontract zat er niet in, maar ik wilde graag op de plek werken waar ik mijn herstel had gevonden en mijn leven een doorstart had gemaakt.”
Uiteindelijk kreeg hij een contract van 28 uur, maar door bezuinigingen verdween de functie. “Toen had ik het gevoel dat ik weer met lege handen stond. Wonderlijk genoeg had ik toen wel de tijd om mijn vader te ondersteunen in zijn ziekteproces. Vervolgens kreeg ik na een half jaar een telefoontje dat er toch weer financiële ruimte was en dat ze me graag terug wilden. In de overgang naar de nieuwe kliniek waren er veel veranderingen, ook op facilitair gebied, waar ik een bijdrage aan kon leveren.” Martin houdt zich nu bezig met het bestellen van eten, het regelen van klussen en het praktisch werkbaar maken van het gebouw. Ook doet hij opnamegesprekken en begeleidt de herstelgroep. De bejegening bij de opnamegesprekken vindt hij heel belangrijk. “Mensen het gevoel geven dat ze welkom zijn, ongeacht hun (verslavings)achtergrond. Ik vertel vaak het voorval op die bewuste meeting. Het verhaal van die man heeft mij geholpen om met een open mind naar de behandeling te kijken en mijn verslaving te kunnen accepteren.”
