Van patiënt naar bewustwordingscoach bij Triora, het pad van Marco
Marco werkt sinds 2014 bij Triora als ervaringsdeskundig medewerker en bewustwordingscoach. In 2009 was hij ook bij Triora, maar dan voor zijn verslaving aan cocaïne. Nu kijkt hij terug op die periode en op zijn verslavingsgeschiedenis. “Ik dacht dat ik een uniek verhaal had, dat ik de enige was met zo een geschiedenis en achtergrond, maar niets bleek minder waar.’’
Marco is geboren in een leuk en warm arbeidersgezin in De Haag. Zijn vader begint vlak na Marco’s geboorte een aannemersbedrijf. Marco doet de LTS en komt eigenlijk als vanzelfsprekend in het bedrijf van zijn vader te werken. “Het was heel normaal voor jongens waar ik mee omging om te blowen. Blowen en tafelvoetballen in Theehuizen. Ik werkte dus bij mijn vader en verdiende daar een behoorlijk salaris, zodat ik makkelijk mee kon doen met mijn ouderen vrienden. Een zomer ging ik met vrienden op vakantie naar Spanje, daar bood iemand mij cocaïne aan. Ik was 17, 18 jaar oud en er ging een wereld voor mij open. Je bent een zoekend en onzeker baasje, maar na een snuif coke en een Bacardi cola was mijn onzekerheid in een klap verdwenen. Je durft meisjes aan te spreken, alles lijkt makkelijker te gaan. Terug in Nederland was een avond uit zonder cocaïne al snel ondenkbaar, voor ik het goed en wel doorhad leefde ik dag en nacht in de Haagse binnenstad. Mijn ouders zijn schatten van mensen die het besten met mijn voor hebben, maar zij raakte mij simpelweg gewoon kwijt. Ondanks mijn gebruik werkte ik doordeweeks bij mijn vader en ging het leven gewoon door, ik kreeg een leuke vriendin en samen kochten wij ons eerste appartement. Voor de buitenwereld leek er niets aan de hand, maar zelf weet je dondersgoed dat je leven wordt gebouwd op drijfzand. Je weet het, maar de ontkenning geeft je dag na dag de toestemming om door te gaan.’’
“Je bent jong en onwetend, zonder dat je het door hebt kom je niet meer vooruit, je emotionele ontwikkeling stagneert en langzaam maar zeker verander je in iemand die je nooit had willen zijn. Je leert al vrij snel om twee gezichten op te houden.’’
Doodsbang
De ouders van Marco weten niet wat ze met hem aan moeten. Zijn moeder is bang voor hem. ‘‘Die zaten met gekromde tenen als ik op visite kwam, ik plunderde de drankenkast en liep dan heen en weer naar de wc om te snuiven. Ze waren blij als ik weg ging en ik dacht dat het best gezellig was geweest, ik had geen realiteitszin meer.’’
‘‘Zoals gezegd, de ontkenning is sterk, je dagelijks leven wordt totaal gedicteerd door je cocaïneverslaving, maar zelf wil je daar niks van weten. Onbewust weet je wel beter, maar toegeven dat je een flink probleem hebt lijkt onmogelijk. De mensen om je heen die er iets van durven te zeggen maak je uit voor rotte vis. Op een gegeven moment presteerde ik het zelfs om mijn familie de schuld te geven van mijn gebruik, opvoeding, scholing. Niets was goed, alles was mij aangedaan.’’
‘‘Op een goed moment kreeg ik een klus in de buurt waar ik ben opgegroeid. Het zou tevens mijn laatste klus worden. Deze klus betrof mijn kleuterschool, ik zetten mijn spullen neer waar eens een waterbak stond waar ik speelde. Ik ben niet gelovig, maar ik had sterk het gevoel dat mij iets verteld werd op dat moment. Ik ging die dag naar huis met de gedachte “dit kan niet langer zo”, de volgende morgen ben ik naar mijn huisarts gegaan. Wat ik eerder nooit durfde toe te geven kwam er in een zin uit “ik ben verslaafd”, het voelde letterlijk als een verlichting.’’
Na 5 minuten buiten
“En zo kwam ik na een detox bij Triora terecht. Daar ging er een nieuwe wereld voor mij open, ik had gehoord dat daar mensen werkten die zelf ook verslaafd waren geweest en daar zag ik wel wat in. Ik dacht, die weten misschien wel wat ik voel en meemaak. Mijn intake liep in eerste instantie niet zo soepel. “Ik zie dat jullie veel werken met het woord God en jullie doen ook nog weleens versjes opzeggen. Als jullie mij daar niet mee lastig vallen mogen jullie mij wel helpen” , binnen vijf minuten was het gesprek afgelopen. “Ik dacht, er is iets niet helemaal goed gegaan”. Ik werd toen bij wijze van hoge uitzondering uitgenodigd voor een tweede gesprek. Ik had sterk het gevoel dat ik bij Triora mijn redding kon vinden dus ik pakte het anders aan. “God, Boeddha, Alla het maakt mij niet uit, ik luister en doe mee.’’ De dame van de intake zei “Nou, dat klinkt een stuk beter”. Het was linksom of rechtsom, als dit niet doorging dan was ik terug bij af en ga ik weer gebruiken. Twee dagen later kreeg ik een telefoontje dat ik welkom was.’’
Leven weer op de rit
‘‘Als je drugs gaat gebruiken, zeker op je 15e sta je emotioneel stil. Je groeit niet meer, maar op anderen gebieden word je scherp en slim, je verandert in een schelm, maar daar heb je natuurlijk niets aan. Je leert niet wat het is om je verantwoordelijkheid te nemen. Ik moest voor het eerst in mijn leven een uitkering aanvragen, maar vroeg iemand om met mij mee te gaan want ik durfde nog geen formulier in te vullen. Bij Triora werd ik behoorlijk geconfronteerd met mijzelf. Het team van Triora bestaat uit behandelaren ervaringsdeskundigen. Zij prikten dwars door mij heen en lieten kwartjes vallen, zij maakten mijn blinde vlekken zichtbaar. Langzaam maar zeker stond ik mijzelf toe om te gaan veranderen en begon ik het licht te zien.’’
Inmiddels is Marco meer dan 10 jaar clean en is hij al ruim 6 jaar werkzaam bij Triora waar hij zijn plek heeft gevonden en mensen helpt om hun leven weer op de rit te krijgen. Eerst alleen als ervaringsdeskundig begeleider, maar tegenwoordig ook als bewustwordingscoach. Dit houdt in dat hij met patiënten in gesprek gaat over zingeving, de principes van de zelfhulp en het herstel. De zelfhulpgroepen bestaan uit mensen die last hebben van een verslaving, die samen komen en met elkaar in gesprek gaan. ‘‘Dat heeft mij enorm geholpen, dat is de ketting die elkaar verbind en vasthoud. Ik ben Triora heel erg dankbaar voor wat ze voor mij gedaan hebben. Ik heb daar mezelf weer gevonden, daar ben ik erg blij mee.’’
